HUNC

HUNC houdt van steden en het stedelijke leven. Steden brengen de talenten van mensen bij elkaar en zorgen voor een versnelde ontwikkeling en welvaart.

Daarom maakt het bureau ontwerpen en ontwikkelt het visies om het stedelijke leven te verrijken zodat meer mensen van de stad kunnen genieten. Architect Bart Cardinaal en multidisciplinair ontwerper Nadine Roos zijn de oprichters van HUNC en onder hun positieve gedreven leiding maakt het bureau stedelijke interventies, architectuur en interieur ontwerpen. Ze werken met een sterk, helder en uitnodigend handschrift om stedelingen bij elkaar te brengen en gelukkig te maken.

Nadine Roos

Nadine Roos

Bart Cardinaal

Eerste jaren
Hoewel Nadine niet gelooft in het bovennatuurlijke, gelooft ze wel dat ze voorbestemd was om kunstenaar te worden. Op de dag dat ze werd geboren voorspelde haar vader al dat ze of kunstenaar of laborant zou worden. Zodra ze een pen kon vasthouden is ze begonnen met tekenen. Haar ambitie reikte al snel verder dan het standaard velletje papier en in haar ogen was de witte bank van haar ouders het perfecte canvas. Haar vader was docent en had zodoende altijd rode balpennen rondslingeren en dit resulteerde in haar eerste nogal expressieve kunstwerk.

Opgroeien
Nadine groeide op in Zoetermeer in een wijk gebouwd volgens het optimisme van de jaren 70. Tussen de experimentele maisonette woningen kon je eindeloos veilig spelen. Later toen ze tiener was verhuisde ze met haar ouders naar een doorsnee rijtjeswoning. Dit was de tijd dat ze de beperkende kant van Zoetermeer begon te ervaren. Omdat alles in deze stad eerst is uitgedacht begon de stad ook voorspelbaar aan te voelen. Dit was de aanleiding voor haar fascinatie naar het spanningsveld tussen prive en publiek op straat. Het was ook het begin van haar zoektocht naar hoe je ontwerpen kan maken die het persoonlijke van mensen een plek kan geven in een omgeving waar alles gestandaardiseerd is.

Studeren
Om erachter te komen hoe een connectie te maken tussen de ontworpen omgeving en het onvoorspelbare wilde Nadine twee studies volgen. Te beginnen met de studie Tuin- en Landschapsinrichting om daarna de kunstacademie te gaan volgen. Tijdens het eerste jaar kwam ze erachter dat ze beter eerst de richting Monumentale Vormgeving aan de Koninklijke Academie in Den Haag kon doen om vervolgens de tweede fase opleiding Omgevingsvormgeving te gaan volgen. De stap naar de academie was toen snel gemaakt en Nadine kwam met complimenten door de toelatingsronde heen. Op de Academie ontdekte Nadine dat ze een talent heeft voor conceptuele ontwerpen.Helaas werd de vervolgopleiding Omgevingsvormgeving gestaakt gedurende de periode dat Nadine aan de Academie studeerde. Het orginele plan moest dus worden bijgestuurd. Het alternatief werd gevonden in de opleiding stedenbouw aan de Academie van Bouwkunst.

Tokio
In de zomer van 2003 bezochten Bart en Nadine de Venice Art Biennale en raakten ondersteboven van een animatiefilm en schilderijen van de Japanse kunstenaar Murakami. Hun reaktie was: als dit werk uit Japan komt dan moeten wij daar naar toe. Een jaar later stopte Nadine met haar studie aan de Academie van Bouwkunst en ging ze samen met Bart in Tokio wonen. Wonen in deze stad heeft haar persoonlijke ontwikkeling in een versnelling gezet. Geinspireerd door alles wat ze hebben meegemaakt besloten Bart en Nadine om terug te gaan naar Rotterdam en daar hun eigen bureau te starten: HUNC.

HUNC
Toen ze hun eigen bureau begonnen, hadden Bart en Nadine al jarenlang samen ontworpen. Door elkaar te helpen tijdens de studies, bij het afstuderen, door samen ontwerpprijsvragen te maken en te helpen bij exposities wisten ze dat ze een uitstekend team zijn. Ze delen dezelfde inspiraties en ambities. En Nadines vader bleek toch een beetje gelijk te hebben dat Nadine een laborant zou worden. Ze trekt geen witte jas aan op kantoor, maar ze ziet steden als haar laboratorium en een deel van haar werk bestaat uit onderzoeken hoe mensen zich kunnen uitdrukken middels haar ontwerpen.

Jeugd
Hijskranen op de achtergrond, braakliggende stukken land, bergen zand en grote buizen die klaar liggen om de grond in te gaan. Voor Bart waren ze ideaal om mee te spelen en avonturen tussen te beleven. Bart groeide op in Zoetermeer, een stad die 15 jaar voor zijn geboorte nog niet bestond en tijdens zijn jeugd volop in ontwikkeling was.
Maar de lege plekken werden volgebouwd. Tegen de tijd dat Bart een puber was, was Zoetermeer een erg bedachte stad geworden waar alles netjes was opgelost. In Zoetermeer was op dat moment alles geordend en nog zonder de gelaagdheid die oudere steden wel hebben.
Het werd tijd om de horizon te verbreden en op zoek te gaan naar omgevingen die wel uitdagen, die energie geven en die inspireren.

New York
De eerste vakantie zonder ouders moest dus naar een plek gaan die precies het tegenovergestelde was van Zoetermeer. Het werd New York, want hier kwam de muziek vandaan waar Bart naar luisterde. Samen met 3 vrienden werden alle plekken uit de hip hop videoclips bezocht. Zo moesten er pickles gegeten worden in een pub in de lower east side omdat Fab 5 Freddy samen met The Beastie Boys dit ook gedaan had. Met het boek Subway Art in de hand werden alle graffiti halls of fame afgegaan en werden de verschillende stijlen bestudeerd. En natuurlijk mocht een bezoek aan de Pop Shop van Keith Haring niet ontbreken. Deze vakantie was ongelooflijk inspirerend en New York versterkte de wens om te leven in een stad waar mensen elkaar tot een steeds grotere creativiteit en productiviteit brengen.

Studeren
Vanuit een verlangen een rol te spelen in de stedelijke vormgeving en het beleven van de stad ging Bart architectuur studeren aan de TU in Delft. Hier moest hij dikke boeken met kengetallen doorspitten. Zo leerde hij per hoeveel woningen er een supermarkt nodig is, hoeveel kinderspeelplaatsen er per x aantal bebouwde vierkante meters moeten komen en wat de optimale verhouding bebouwing en groen is.
Tot zijn verbazing constateerde hij dat dit soort studies precies leiden tot steden als Zoetermeer. Een formule die nu toch wel bewezen had te resulteren in eentonigheid en een gebrek aan chemie. Bart wilde juist leren hoe je een stad ontwerpt waar je verliefd op kan worden in plaats van een stad waar je in slaap valt. Vandaar dat de kans om op uitwisseling te gaan naar Chicago meteen werd gegrepen.

Chicago
Uitersten, dat is het woord om Chicago in de jaren ’90 mee te typeren. De stad was fascinerend en beangstigend tegelijkertijd. Overdag zoemde het tussen de skyscrapers van de ambitie. ‘s Avonds had de stad een totaal ander gezicht. Na 19:00u was het er totaal uitgestorven. Het was dan het toneel van ratten en ongure types.
Hier kon je ervaren wat er met een stad gebeurt als deze niet vanaf de tekentafel wordt ontworpen. Hier werd zichtbaar wat er gebeurt als de stad wordt overgelaten aan de markt en een grid als onderlegger heeft.
Het was een stad vol hartelijke en sociale mensen die samenkwamen in communities. Tegelijkertijd was het een stad van ongekende segregatie. Rijk, arm, Hispanics, Polen en Afro-Amerikanen leefden allemaal geisoleerd van elkaar.

O.M.A. en Essen
Na zijn afstuderen ging Bart aan de slag bij O.M.A.. Voor dit bureau werkte hij aan de grootschalige herbestemming van de Kohlenwasche in het Duitse Essen. Door het verdwijnen van de mijnbouw was deze streek overvallen door een uitzichtsloze werkloosheid en een deprimerende leegstand. Drie jaar lang werkte Bart intensief aan de Kohlenwasche, één van de immense industriele complexen in het Zeche Zollverein. Hij heeft het gebied zien groeien van een plek waar de somberheid overheerste tot een toeristische trekpleister. De Kohlenwasche heeft door een versterkende combinatie van oud en nieuw een herwonnen waardigheid gekregen. Deze positiviteit heeft aanstekelijk gewerkt in de stad Essen. Toen 6 jaar later The Flying Grass Carpet uitgerold werd op het Willy Brandt Platz, was duidelijk te voelen dat de Essenaren trots waren geworden op hun stad.

Tokio
De volgende belangrijke ervaring kwam in Tokio. Hier woonden Bart en Nadine een jaar lang in de levendige wijk Shinjuku. Het eerste wat hier opviel was de fijnmazige structuur. Net als Chicago was deze stad niet op een tekentafel uitgetekend. Maar hier vormden de oude patronen van de vroegere rijstvelden de onderlegger voor de stad. Verstopt tussen smalle straatjes, met piepkleine woningen, stonden architectonische juweeltjes naast plastic bouwpaketten zonder esthetische kwaliteit.
De enorme levendigheid van Tokio heeft een onuitwisbare indruk gemaakt. Het meest fascinerende was dat Tokio echt een vertikale stad is. Restaurants zitten in hetzelfde gebouw boven elkaar, tussendoor zit er een tandarts en bovenin een opticien.

HUNC
Met het bureau HUNC kijkt Bart naar de toekomst. Hij zet zijn kennis en ervaringen in om steden aantrekkelijk te maken. In de ideale stad kan je verrast worden. Mensen worden er geinspireerd. De stad biedt kansen. Er is een sterke sociale cohesie en de bewoners voelen zich verbonden met hun stad. De aantrekkelijheid van de stad reikt buiten de stadsgrenzen. Het verleidt toeristen om er naar toe te komen en er te verblijven.
Met zijn ontwerpen wil Bart steden flexibel maken. Zo kan een stad met de veranderende tijd meegaan en tegelijkertijd de idealen vast houden. Daarmee wordt de stad een paradijs voor stedelingen.